Dit ben ik!

Lang verborgen, verscholen, verstopt en daardoor kwijt geraakt.

Waarom eigenlijk?

Uit angst? Uit schaamte?

Waarschijnlijk beide.

Dan nogmaals komt de vraag; waarom?

 

De tijd van mijzelf verstoppen is voorbij.

Waardoor ik mijzelf weer heb gevonden.

 

Verschillende labels voor buitenstaanders: Raar, dom, complot gekkie, goed gelovig en ga zo maar door...
Mij maken die labels niet uit. Ik weet zelf wie ik ben en waar ik voor sta.

 

Als kind was ik bang voor mijzelf toen ik voor het eerst stemmen hoorde in mijn slaapkamer. Ik wist niet van wie die stemmen waren en zag verder niks. Dus ja, ik was bang en wilde er niks van weten.
Dit was nog voor ik mij door de vele andere liet wijsmaken dat dit sowieso onzin was. Dus na de angst kwam zo de schaamte.

 

Maar ondanks de angst en ondanks die schaamte bleef ik er toch deels mee bezig. Bezig met dit deel van mijzelf.

Ja, ik kwam kwakzalvers tegen, maar niet anders dan de vele huisartsen die mij niet konden helpen met mijn eczeem en dit alleen maar erger maakte.
Maar door trouw te blijven aan mijzelf en steeds meer te vertrouwen op mijn intuïtie, kwam ik de juiste mensen tegen. 
Ik leerde eindelijk van de lessen die op mijn pad kwamen, i.p.v. vast te zitten in negatieve spiralen. 

 

En die negatieve spiralen waren zo groot dat ik klaar was met leven. Meerdere keren. Heilig was ik ervan overtuigd dat het voor iedereen beter was als ik er niet meer er was. Niemand zou mij missen, iedereen zou juist gelukkig worden.

En dat is juist de kern... Ik was bezig met 'de rest'.

Wat zou het mij eigenlijk moeten uitmaken wat iedereen er van vind?
Waarom zou ik niet mogen zijn, wie ik ben?

 

En dat hield mij op de been. Ik mag er zijn, maar wie ben ik dan? En hoe kan ik van mijzelf houden?

Dit was voor mij nog onbekend en dus lastig te leren.
Wel wist ik, dat ik niet gek was. Dat ik echt dingen heb mee gemaakt en dus niet voor niks heb mee gemaakt.

 

Ik ben gelovig opgevoed, maar ik wilde niet in iemand leren geloven.

Iemands regels leren opvolgen. Ik wilde in mijzelf leren geloven, mijn eigen regels maken.

En door mijn eigen regels te maken, eigenlijk ervaren dat er helemaal geen regels meer zijn.

 

En groeien doe ik nog steeds. Steeds meer en meer.
Want ja, ik ben nog in ontwikkeling en ja dit gaat maar door.

Waarom eigenlijk?
Omdat dit zonder angst is, zonder schaamte.
Dit is met liefde, met vertrouwen en met kracht!

 

Dit heeft mij geleid tot al het werk wat ik heb gedaan en mijn huidige werk.
Ja, ik heb de opleiding 'Maatschappelijk Werk & Dienstverlening' gevolgd en afgerond, maar juist in mijn werk in de zorg, heb ik altijd het meest op mijn intuïtie moeten vertrouwen om goed en waardevol werk te kunnen leveren. 
Dit hoor ik ook veel om mij heen; het bekende onderbuik gevoel, maar zodra je dit linkt aan iets spiritueels is het ineens raar? En daardoor voelde ik mij gedwongen om mij weer te schamen.

Waarom? Nergens voor nodig!

Dit ben ik!

Als je perse een label wilt plakken zeg ik; lichtwerker.

Zo, klaar.. Niet meer, niet minder!